Cambodja: over Angkor, oorlog en een yogaman

Voor iedereen die nu denkt dat ik in Cambodja zit: ik ben gewoon een luie donder die achter loopt met bloggen. Ben alweer heel Vietnam door en ga morgen Laos in. Er komt dus nog genoeg leesvoer aan....(ooit).

Cambodja

Het boemelritje met de trein naar Cambodja duurde zo'n zes uur. Alle ramen stonden lekker open, dus je kon als een hondje in een auto je kop naar buiten steken en het landschap zien veranderen terwijl de wind door je haren gaat (Kayleigh herkent deze guilty pleasure van mij vast nog van het interrailen haha). Hoe dichter we bij de grens komen, hoe schoner en hoe warmer de lucht werd. Bij het eindstation zetten we onze afding-skills in om wat van de prijs van de tuktuk naar de grens af te oogknipperen. Dit lukt behoorlijk. Waar twee Amerikanen voor 400 baht worden opgelicht richting de grens, betalen wij maar 80 baht (2 euro). In ons nopjes met onszelf worden we bij een random, doch officieel ogend, gebouwtje gedropd. Hier regelen we onze visa en vraagt
de man die het voor ons regelt servicekosten van 200 baht. Redelijk apart en we sputteren wat tegen, maar wat kunnen we doen? Deze vriendelijke vriend heeft onze paspoorten, dus lappen maar. Even later vroegen we diezelfde Amerikanen van de tuktuk of zij ook servicekosten moesten betalen. Nee natuurlijk niet...en onze trots van eerder was ineens nogal misplaatst. Scam nummer 1 hebben we dus te pakken. Je ontkomt er gewoon niet aan. Listige kereltjes, bleh.
Met les papiers op zak leidde een man ons een hoekje om en daar was de daadwerkelijke grens. Dit hadden we niet gezien en onze argwaan was gewekt. Waarom moet je een visum regelen in een rustig kantoortje wat net een paar honderd meter van de grens af ligt? En ja hoor, zodra we dichterbij komen zien we een bordje met 'visa on arrival -> '. Scam nummer 2 ook in de pocket, goede score vandaag (geen idee voor hoe veel). Achja, hoort erbij. Het heeft ook wel iets grappigs. We lopen naar de rij voor de stempels en krijgen gelijk al te maken met bedelende kinderen die in tegenstelling tot Thailand niet snel weg gaan, maar ongemakkelijk lang bij je blijven staan pruillippen. Vervolgens zou ons in principe een hele lange slome rij voor wat stempels te wachten staan, maaaaaar gelukkig is er nog een andere tover optie. Als we 200 baht de neus betalen zorgt de politie er wel even voor dat we meteen door mogen lopen. Ik heb geen zin om die corruptie te stimuleren dus bedank vriendelijk wat ons een wachttijd van anderhalf uur oplevert. Stiekem is het wel mooi dat onze taxichauffeur die bij het listige kantoor groepje hoort nu zo lang op ons moet wachten. Hij heeft er duidelijk de balen van en probeert ons nog een paar keer te laten betalen. Wij lachen in ons knuistje om deze hele tamme wraakactie.

Samen met de Amerikanen worden we twee uur over een grote weg, met af en toe uit het niets hele grote gaten, naar Siem Reap gereden. De reden dat dit stadje zo populair is komt door de ronduit PRACHTIGE tempels in de omgeving die gebouwd zijn in de Angkoriaanse periode, toen het nog een machtig Khmer-rijk was. De keizers probeerden elkaar te overtreffen in het bouwen van tempels, om te laten zien dat ze ó zo machtig en invloedrijk waren. Arme, arme bouwvakkertjes van toen, al die kleine details! Maar het levert zeker iets heel moois op. Naar sommige tempels was de rit lang, waardoor we door het platteland moesten met de moto (een soort motor-koetsje). Heel gaaf om te zien hoe de mensen daar leven. De stad geeft namelijk niet een heel realistisch beeld. Veel open stukken land waar van alles verbouwd wordt. De hutten zijn allemaal op palen en compleet van hout en stro. Onder de palen van de hutten staat vaak een grote tafels waar families en buurtgenoten onder zitten te eten/chillen. Hier en daar een open vuurtje om op te koken of een creme kleurige koe los op het erf. Veel motors en ook heel veel kinderen. De jonkies spelen met elkaar op het erf, terwijl de oudere kinderen vaak in uniform langs de weg lopen op weg naar school. Het ziet er allemaal wel gezellig uit, net een camping. Ik zou er wel prima kunnen vertoeven. Wat ik alleen niet snap is dat er aan luxe niet per se een gebrek is(tv’s zijn er behoorlijk veel en zo af en toe wordt er ook een smartphone uit de broek getoverd), maar dat er dan weer bijna nergens een fijne bank of kussen is. Je ziet ze hier altijd op de grond of op een hard bankje o.i.d. zitten. Nooit echt onderuitgezakt. Naja, dat soort dingen vraag ik me dan af.

Terug naar de tempels: de klapper was bij uitstek Angkor Wat! Een prachtige tempel omgeven met palmpjes en water die het best te bewonderen is bij zonsopgang. Het was echt ontzettend mooi, je moet de foto zien om het te snappen denk ik. Ik ben bij deze verpest, aangezien na deze tempel geen enkele andere er aan kan tippen.
Iedereen wil natuurlijk een mooie foto van zichzelf met de angkor. Zo ook een Amerikaanse yoga fanaat. Hij kwam al aanlopen met de typerende zin: o my god, this is like the perfect place to do like a yoga position (even ter informatie; dit was al tenenkrommend en de plek die hij bedoelde was bovenop een steen.) De man vraagt of ik een foto wil nemen. Natuurlijk! Wil je nog een bepaalde manier waarop ik hem neem? No girl, just do your thing... en de man gaat als een soort pelikaan staan terwijl hij zijn been vastpakt en met zijn andere hand in de verte wijst en heel hard zijn best doet om niet te vallen. Ik ‘do my thing’ en doe echt mijn best om een mooi kiekje te schieten (geen toeristen op de achtergrond, rechte horizon, angkor er goed op, klik).Verder ben ik vooral heel druk met niet lachen. Maar de man is niet tevreden met mijn fotoskills, aangezien hij in de rechter hoek van de foto staat en de verkeerde kant op wijst. Of ik hem niet in de linker hoek kon plaatsen. Nee meneer, dat gaat niet want dan staan er bomen voor de angkor. Maar als hij de positie nou de andere kant op doet dan klopt het plaatje precies. Maar nee, de man wil zo blijven staan, maar wel in de andere hoek van de foto MET de angkor (wat niet kan!!!). Mo begint al te lachen en ik me te irriteren. Prima doen we het zo. Ik doe weer mijn best, terwijl die man nog eventjes vriendelijk roept 'take your time, i'm just doing the hard work here'. Maar meneer is weer niet tevreden, omdat er bomen voor de angkor staan(nee duhhhh!) en laat met nog tot twee keer toe foto's nemen alsof ik zijn persoonlijke fotograaf ben. Ben onderhand 5 minuten met die vent bezig, ja later. Here you go enjoy your pictures zeg ik en we lopen snel weg. Wat een leip figuur. Even later zien we hem samen met een ander hippie achtige vrouw hun lichaam in allerlei andere posities vouwen terwijl er een professionele fotografe achteraan hobbelt. Heel maf! Mo en ik hebben nog steeds lol om deze vent, aangezien hij een inspiratie is geworden voor veel van onze eigen poses op vakantiekiekjes haha.

Na alle culturele bezichtigingen besluiten Mo en ik de pubstreet eens aan te doen. De nodige buckets worden genuttigd en omgegooid. We maken heel veel Thaise vrienden waarmee we op het hoogtepunt van de nummers in een gebroederlijke grouphug formatie staan te springen. De volgende dag was dan ook niet om over naar huis te schrijven, dus dat zal ik ook niet doen. De laatste dag spenderen we in het meest bizarre hostel wat we konden vinden: het 5gorhome. Met een gevarieerd aanbod aan kamers: van Hello Kitty, tot Winnie de Pooh, tot het lokaal geliefde Doraeman. Wij hebben als twee kleutertjes mogen genieten van een van top tot teen versierde Spongebob kamer.

De volgende dag vertrekken we met de boot over het Tonle Sap meer naar Phnom Penh de hoofdstad van Cambodja. We kopen wat baguettes met la vache qui rit (de Franse bezetting heeft wat goede sporen achter gelaten hier!) en deze smikkelen we op terwijl we het meer op varen. Op het meer bevinden zich allemaal huisjes op palen of woonboten (letterlijk een bootje waar een dak op is geplant) voor de visser families die er leven. Aangezien de boot eens op een dag gaat is iedereen heel vrolijk
en naar ons aan het zwaaien. Vooral de kindjes zijn door het dolle heen. Heel lief om te zien.


PHNOM PENH

Van de stad Phnom Penh hebben we nooit helemaal een beeld kunnen krijgen. Het is een prima stad en alles is in principe aanwezig, maar het voelt een beetje als een stad zonder hart ofzonder levendig centrum. Misschien niet heel gek, aangezien iedereen ten tijde van de Khmer rouge (1975) de stad uit is gejaagd en deze verwoest is geweest.De reden
hiervan is dat de Khmer Rouge geloofden dat kapitalisme de staat verpestte. Ze wilden een communistische staat waar iedereen gelijk is en gelijke bezittingen heeft. Leren en ontwikkeling zou niet goed zijn, hard werken op het platteland daarentegen wel.
Daarom waren boeren en dorpelingen relatief veilig, maar zijn alle mensen uit de stad naar het platteland verjaagd om zichzelf de dood in te werken op het platteland. Verder werden intellectuelen systematisch uitgeroeid (e.g. leraren, doktoren, mensen met een bril, mensen die een andere taal spraken, mensen die zachte handen hadden etc.). Wij zouden in ieder geval allemaal het bokje geweest zijn. Complete families werd uitgeroeid, ook de babies, om eventuele wraak in de toekomst te voorkomen. Op deze manier heeft de Khmer rouge een kwart(!) van hun eigen bevolking uitgeroeid. Oftewel 2 miljoen. Oftewel meer dan 2 keer compleet amsterdam de pijp uit. Zo bizar veel!
De bezichtigingen die we in Phom Penh hebben gedaan stonden dus vooral in het teken van de oorlog, aangezien hier het Tuel Sleng gebouw is en de Killing Fields. Tuel Sleng is een voormalig schoolgebouw die jaren door de Khmer Rouge is gebruikt als gevangenis om mensen op de meest gruwelijke manieren te martelen. Vingernagels die werden uitgetrokken, tepels werden afgehakt, elektrische schokken, armen achterop binden en dan iemand ophangen, je kan het zo gek niet bedenken of ze deden het om informatie en valse verklaringen af te dwingen. Daarna werd iedereen afgevoerd naar de Killing Fields om geexecuteerd te worden. Kogels waren te waardevol, dus om deze te sparen werd ieders keel met een scherp stuk bamboe doorgesneden om daarna doodgeslagen te worden met een schop of ander gereedschap. Babies werden aan de voeten vastgehouden en doodgeslagen tegen een boom, terwijl de moeders moesten toekijken.
Het Tuel Sleng gebouw is nu een museum en is nog behoorlijk in tact. Je ziet zelfs de aantasting van al het bloed op de tegels. Onze rondleiding was van een gids die zelf in een werkkamp heeft gezeten en haar vader en broer is verloren. Ook hebben we twee van de enige 7 overlevenden van de Tuel Sleng gevangenis mogen ontmoeten. Het besef wat deze hebben mee gemaakt, maakt je heel klein en nederig. Bijna ongemakkelijk zelfs om ineens oog in oog met hun te staan. Het was heel indrukwekkend!

Genoeg over deze tragiek, we hebben ook wat leuke dingen gedaan. We zijn naar een restaurant gegaan waar voormalige straatkinderen
worden getraind om in een restaurant te werken. Leuk om te zien, maar vooral vet omdat er iets overheerlijks op de kaart stond: Tarantula's! In navolging van Mo en mijn gevleugelde uitspraak '#fulltimedaredevil' hebben we ze toch maar gegeten en het bleek best prima te zijn. Het vult alleen voor geen meter, aangezien er 0 vleesjes
aan dat kleine lijf te zitten. Daarom gingen we nog ergens wat noodles eten toen er plots een straatkindje kwam bedelen. Ik voel me vaak een enorm koloniaaltje die z'n pleps negeert, maar je kan niemand geld geven, omdat ze dan juist aan je gaan hangen en er nog meer anderen komen. Maar aangezien we toch aan het eten waren boden hem onze noodles met beef en groente aan, waarop hij twee stokjes pakte en gewoon bij ons kwam zitten eten in het restaurantje en nog met een doggy bag rijst naar buiten liep. Helemaal blij. Daar word ik dan weer zo blij van :) Als ware mama Lisa zou ik willen dat ieder straatkindje bij me aan tafel kwam en noodles van me kreeg. Maarja dat gaat niet. Niet dat ze er trouwens zelf op zitten te wachten, vaak willen ze gewoon knaken zien. Dan niet..... Ik mag voor hun een geldzak zijn, maar ik heb geen geldboom op m’n rug. Alleen wat titanium, maar dat levert helaas ook niet zoveel op.

Tot zo ver de wondere wereld van Lisa en Mo. We hebben daarna de bus gepakt naar Ho Chi Minh, Vietnam. Zie volgende blog.