De eerste avond in Vietnam in Ho Chi Minh (Saigon) was een goeie. We zijn ons heerlijk te goed gaan aan goedkope Vietnamese loempia's (Truc, er zit meer vlees aan, maar het haalt het nog steeds niet bij die van jouw ouders). Hierna liepen we over het zoveelste marktje ons geld over de balk te smijten. Totdat.....ik ineens .....eindelijk .....een....MANGOSTEEN SCHIL ZAG LIGGEN!!! Voor de kijker thuis; een mangosteen is het aller lekkerste soort fruit wat er bestaat. Een soort mandarijn, maar dan met hele dikke paarse schil en een groen vetplantje op de bovenkant en dit is LEKKER. Ik ga dit naar Nederland verschepen en er heel rijk van worden en het de hele dag eten. Maar tot die tijd heb ik geroepen dat ik hier een half jaar lang elke dag mangosteen ga smikkelen, maar het schijnt het seizoen niet te zijn. Huilen. Maar ein-de-lijk vond ik het. We hebben bij het vrouwtje meteen de halve mand opgekocht en naar binnen gepropt. Ronduit heerlijk.

Tot zo ver mijn fetish, we zijn daarna naar club Gossip gegaan voor een potje serieus stappen. In de lonely planet stond dat het een hippe tent was met techno muziek, maar niets was minder waar. Het was een hilarische club met meer r&b dan techno, waar allemaal vietnamese jetset kwam. De tent was hip, maar de sfeer nogal...gecontroleerd. Overal zijn tafels waar Vietnamese groepjes net niet los staan te gaan en van hun dure mixdrankjes aan het drinken zijn. Er is bijna nog meer personeel dat publiek, aangezien elke tafel een bewaker heeft die iedereen die in de buurt van de tafel vriendelijk doch ongezellig een andere kant op geleid werd. De hele club stond vol met tafels en een dansvloer, kortom; Monique en ik zijn eerst door de hele club geleid, omdat we nergens mochten staan. De enige vrije plek was de dansvloer, wat ook nog eens een podium was. Als lange blekerds zijnde waren we sowieso nogal een attractie en al helemaal nu we als enige debiel stonden te doen op een podium, met verlepte kleren en op slippers. Er kwamen een aantal vreemde kereltjes heel geinig bij ons dansen. Het was hilarisch. Maar niet te hilarisch, want als er enigszins sfeer in begon te komen stond er wel weer een bewaker die de gasten tot bedaren bracht. Heel vreemd allemaal.
We hebben een tijdje genoten van deze bizarre uitgaansomstandigheden en besloten bijna naar huis te gaan, toen een vietnamees meisje mij aantikte. Ze vroeg of ik een model was. Ik: hahahah, NEE! Of ik het wel eens had gedaan? Nee! Of ik model voor haar wilde zijn? Ik dacht dat het wel een of ander louche bureau moest zijn wat zich als modellenbureau voordeed terwijl ze eigenlijk nieuwe strippers zouden ronselen of iets dergelijks, maar ze drukte een kaartje van Elite Model Management in m'n hand met de boodschap dat ik maar een berichtje moest sturen als het me wat leek. Lachen om te geloven, maar ik vertrouwde het allemaal nog niet zo. Eenmaal in het hostel (na heel wat grappen over een supermodellen carriere in Vietnam of grappen dat ik uit alle aziatische kleren zou scheuren) ging ik een beetje googlen en leek het allemaal echten ben ik langs gegaan om eens te kijken wat ze te melden hadden. In het kantoor nam een overduidelijke Vietnamese homo (je kon er écht níet omheen) mijn maten op en vertelde dat ik terug moest komen voor een eerste fotoshoot en dat ik dan in hun bestand kwam te staan en geboekt zou kunnen worden in heel Vietnam. Verder zou ik een verklaring moeten tekenen dat ik binnen Azie minimaal een jaar voor hun werk en geen enkel ander bureau, maar in Nederland kon ik wel overal aan de slag (pak van mijn hart was, want dat is zooo waarschijnlijk). Ik blufte nog een beetje dat ik heel lang in Vietnam zou zijn en ook in Ho Chi Minh, maar wist eigenlijk al dat ik de volgende dag naar de volgende plek zou verkassen. Dus dag carriere, dag faam, dag bakken en bakken met geld enzo. Wel gaf deze grappige jongen zijn naam (Pong), zodat ik op facebook zijn werk kan bekijken (oprecht goed!) en natuurlijk ook zijn tientallen duckface foto's op Elite aangelegenheden.

Saigon had nog meer te bieden dan mangosteen, net niet losgaande feestjes en homofiele scouts. Namelijk: GESCHIEDENIS! Heb ik de aandacht nog? Natuurlijk valt er veel over de oorlog te weten te komen. Ik vind het mega interessant,maar wil jullie niet vervelen met nog een oorlog geschiedenis. Daar bestaat tenslotte altijd nog wikipedia voor;) We zijn naar de Cuchi tunnels geweest en het oorlogsmuseum. Vooral de laatste was erg indrukwekkend, omdat het heel veel heftige foto's toonde, zoals de effecten van agent orange. Als je er tegen kan is het zeker een aanrader om dit te bezoeken!
De laatste dag in Ho Chi Minh hebben we afgesproken met Trang en Vy. Twee Vietnamese meisjes die Simone vorig jaar tijdens haar vrijwilligerswerk heeft leren kennen. Ze waren zo lief om ons de hele dag op scooters mee te nemen door de drukte van de stad. Naast de bezichtigingen zijn vooral de gesprekken met hun heel leuk, omdat je in een korte tijd zoveel meer over zo'n land en over hoe de jonge mensen denken te horen krijgt dan bij welke tour dan ook. Na deze ontmoeting zijn Mo en ik doorgereisd naar Mui Ne.

DE EASYRIDER TOUR

Vanaf Mui Ne ging onze veel te dure, veel te mooie, veel te indrukwekkende easyrider tour van start. Het idee daarvan is dat je met eigen tourguides op een motor door de hooglanden van Vietnam gaat. Ondertussen kom je langs dorpjes waar bijna geen toeristen komen. Mr. Lan en Mr. Windy pikten ons op bij het hotel. Bij de eerste stop hebben Mo en ik de übertoerist uitgehangen door een rondje te rijden op een struisvogel. Hi-la-risch was het! De rest van de dag zijn we richting Dalat in de bergen gereden, terwijl we af en toe gedropt werden voor een mooi uitzicht (of 'mooie landsjgap' zoals Mr. Lan het zou zeggen) en om onze poezelige kontjes weer een beetje te laten doorbloeden.

De tour bracht ons ook veel boerderijtjes waar je anders keihard aan voorbij gecrossed zou zijn. Cassave, champignons, meubels (of eigenlijk meer een soort knotsbomen waar een emmer lak overheen is gegooid), bloemen, koffie, peper, chocolade, rubber, noodle, rijstwijn, rijstpannekoeken, papadums, alles kwam voorbij. Verder zijn we nog 'los gelaten' op een heel lokaal marktje, waar we getuigen waren van een brute moord op een vis. De vrouw van de kraam knipte al levend de vinnen en de staart af van de vis. Vervolgens doorboort ze al levend met een schaar de romp, om vervolgens al minder levend de ingewanden er uit te trekken....Just an ordinary day at a Viet market.

De laatste avond van de tour was ehmm, bewogen! Het begon al goed: Ik vroeg een verkoopster vriendelijk of ik een trui mocht passen. Ze schudt haar hoofd, maar ik snap het niet. Is er geen pashok ofzo? Jawel, die is er wel. Dus wat is er dan? De vrouw wijst naar mijn lichaam en trekt vervolgens met een zuur hoofd aan het shirt en schudt nee. Toegegeven hij zal waarschijnlijk te kort zijn, maar daar gaat het net kapot van. Voor de rest pas ik er qua breedte bijna twee keer in en het is STRETCHstof! Maar ik mag het shirt nog steeds niet passen. Ik zou te dik zijn. Ennnn bedankt! Ik was overduidelijk op m´n (hoogstwaarschijnlijk ook te dikke) tenen getrapt. Mr. Lan besloot het daarna eventjes op een zuipen te gaan zetten, wat ik na dit trauma een heel goed plan vond. Afgezien van de calorieën dan;) Met een toeterlamme Mr Lan zijn we gaan stappen. Hij wist wel een club...en dat hebben we geweten.

We kwamen binnen en ik voelde me bijna een beroemdheid. Zodra we naar binnen liepen kwamen er 15 werknemers op ons af/ om ons heen/ achter ons langs. Mn trui werd aangepakt, er werd gevraagd hoe het met je ging, je werd begeleid naar een tafel waar de krukken werden aangesleept en onder je bips geschoven. Een plaat met vis, een plaat met weet-ik-het-wat-voor-eten, of we dat wilden? Uhmm nee, gewoon wat drinken graag? Drankkaart onder je neus geduwd, of we cocktail/bier/sap/etc wilden, of ze mn tasje konden aannemen. Enzovoort, on-ge-lofelijk, Zo hectisch! Jetsetters dat wij zijn bestelden we natuurlijk het allergoedkoopste biertje dat er was. Het blikje kwam op tafel en werd voor je geopend. Ik morste een druppel bier...binnen één seconde was iemand het weg kwam vegen. Het toppunt was nog wel dat Mo een slokje van haar bier nam en er een werknemer naast haar stond met een doekje zodat ze haar mondhoek af kon vegen. Ik wilde bijna vragen of ze ook mijn voeten wilden masseren of me konden helpen drinken. Wat een gepamper!
Gelukkig mochten we wel zelfstandig dansen. Dit was hilarisch met een dronken Mr Lan die zelfs claimde een goede danser te zijn. Heerlijk was het. Zes uur later stonden we weer fris en fruitig voor de motor voor de laatste tocht. Mr. Lan had geen kater....zei hij. Vlekkeloos bracht hij ons naar de eindbestemming van onze motortour: Nha Trang!!


NHA TRANG

Aangekomen in Nha Trang hebben we afscheid genomen van Mr Lan en Mr Windy en hebben we gedag gezegd tegen alles wat met cultuur en inhoud te maken heeft. Ik noem alleen de spetterende dingen van de reis, dus je zou het misschien niet zeggen maar we zien heel veel steden en culturele dingen. Daarom waren we blij met een stad waar eindelijk een strand was. Kortom: chillen, feesten en vegeteren geblazen. Ook hebben we mogen genieten van de aanwezigheid van heel, héél veel Russen. Nha Trang is zeg maar hun Salou. Elk stigma is dubbel en dwars bevestigd. Ik zal vast generaliseren en geen representatieve groep te pakken hebben (net zoals Salou geen afspiegeling van Nederland is mag ik hopen), maar wat zijn ze asociaal! Naast de gebruikelijke irritaties was het toppunt wel dat we een uur in de rij stonden voor een vette rodelbaan en een stuk of 5 Russen zich doodleuk op het laatse moment met hun wodkabuiken door de menigte wurmden en zonder blikken of blozen gewoon helemaal vooraan gaan staan! Ze zijn gewoon hilarisch in hun asociaalheid en stiekem heel vermakelijk met hun dronken dansjes.
De leukste activiteit die we nog in Nha Trang zijn gaan doen is het SNORKELEN! Zo jammer dat ik geen foto's heb kunnen maken hiervan, want het was zoveel meer dan we hadden kunnen verwachten. Bont gekleurd koraal en nog gekleurdere vissen. Ook heb ik de allerdomste vis van mijn leven gezien: de gele blokvis (google: yellow blockfish). Wat een dom ding! Een geel blok met een tuut en grote klotsogen met veel te korte vinnen. Door zijn ongelukkige topzware postuur moest het veel moeite doen om niet te kapseizen haha. Hilarisch!

In de volgende stad (Dong Hoi) zijn we alleen geweest om de bekende grotten te bezoeken. Het vermakelijkste daar aan was nog wel het dikke koreaanse kind dat bij ons in de groep zat. Het was net een michelin boedha met ADHD. Wanneer wij hem high fives gaven spartelde en hyperventileerde hij zo ongeveer van het lachen. Het mooiste was nog wel dat hij tijdens de uitleg van de gids doodleuk middenin de groep in een flesje stond te plassen. De oosterse mannekepis. Alle Vietnamezen vonden het maar wat mooi en namen foto's van dit 'normale' geheel. Mo, gebeurt dit echt? Hetzelfde plasverhaal herhaalde zich in het minibusje en hij schijnt ook nog geregeld vanaf het bootje te hebben geplast. Wat een figuur!. De grotten waren overigens erg mooi. Zou je bijna vergeten;)

HANOI, SAPA EN SEBAS!

Hanoi was de stad waar ik naar uit keek, omdat Sebas weer zou zien! Heel gek hem weer te zien, ookal heeft het niet zo lang geduurd. De volgende dagen hebben we vooral wat rustiger aan gedaan. Wel hebben we een meerdaagse trip gedaan naar Sapa. Dit is een mooi gebied in het Noorden van Vietnam, wat bekend staat om zijn vele mooie rijstvelden en bergstammen. We hebben zelf met wat Hmong vrouwen afgesproken dat zij ons mee zou nemen voor een trekking door de bergen en dat we in hun huis mochten slapen. Om er te komen hebben we eerst vier uur door de bergen gelopen. Helaas was het vanwege de tijd van het jaar erg koud en mistig, waardoor ons uitzicht behoorlijk matig was. Maar de homestay was zo leuk dat dat allemaal niet meer uitmaakte. Het huis/hutje waar we verbleven had aan de ene kant wel een tv en relatief mooie kast, maar aan de andere kant zaten de kieren in de houten muren, kookten ze op open vuur in het huisje en hingen de dode varkens aan het plafond. Sebas ontpopte in een oermens en vond het allemaal geweldig. Hij heeft hout gehakt en een eigen toilet gebouwd. Ik weet niet hoe de Hmong mensen het doen, maar wc papier was er niet dus we hebben maar wat bladeren gebruikt. Voor de rest hebben we toegekeken hoe zij lekker in de weer waren rondom het huis en gekletst voor zover het kon. Ook was het wel grappig toen we leeftijden gingen schatten. De oudste dochter van chu chu was namelijk 16, maar leek wel 12. Daarop zeiden wij tegen elkaar dat de Hmong vast wel zouden denken dat wij heel oud zouden zijn. Vooral Sebas met zijn baard. We namen de proef op de som en vroegen het. Bleek dus dat ze oprecht dachten dat Mo 16 was en ik 17! En het mooiste van alles was nog wel dat ze dachten dat Sebas 19 was!! Omdat ze vonden dat hij zo'n kleine baard had. Hoe kan dat haha? Kijk naar hoe jong de eigen dochter er uit ziet en dan naar ons. Dan zijn we toch geen 16?!?! En Aziaten krijgen pas drie baardharen rond hun 50e ofzo. Hoe kan je dan zeggen dat Sebas, die zelfs voor Nederlandse begrippen nog best een volle baardgroei heeft, een kleine baard heeft? Dit was wel echt lachen. Na een relatief harde en koude nacht op een houten bedje(wel met een lekker dik deken) was het tijd om weer terug te lopen naar de stad en de bus te nemen naar Hanoi.

Sebas is daarna richting zijn vrijwilligerswerk in Siem Reap gegaan. Aangezien we nu weer een tweekoppig groepje waren zonder man zijn wij weer aan het winkelen geslagen. Hierbij zijn we nog langs een broekenstalletje zijn gegaan waarvan de vrouw bij voorbaat al tegen mij zei "don't have ANY size for you". Strike two die ik moest incasseren.

Vervolgens hebben we een bus van slechts 24 lutele uurtjes genomen richting het volgende land: LAOS!